آن یکی از خشم مادر را بکشت

هم به زخم خنجر و هم زخم مشت

آن یکی گفتش که از بد گوهری

یاد ناوردی تو حق مادری

هی تو مادر را چرا کشتی بگو

او چه کرد آخر بگو ای زشت خو

گفت کاری کرد کان عار ویست

کشتمش کان خاک ستار ویست

گفت آن کس را بکش ای محتشم

گفت پس هر روز مردی را کشم

کشتم او را رستم از خونهای خلق

نای او برم بهست از نای خلق

نفس تست آن مادر بد خاصیت

که فساد اوست در هر ناحیت

هین بکش او را که بهر آن دنی

هر دمی قصد عزیزی می کنی

از وی این دنیای خوش بر تست تنگ

از پی او با حق و با خلق جنگ

نفس کشتی باز رستی ز اعتذار

کس ترا دشمن نماند در دیار

گر شکال آرد کسی بر گفت ما

از برای انبیا و اولیا

کانبیا را نی که نفس کشته بود

پس چراشان دشمنان بود و حسود

گوش نه تو ای طلب کار صواب

بشنو این اشکال و شبهت را جواب

دشمن خود بوده اند آن منکران

زخم بر خود می زدند ایشان چنان

دشمن آن باشد که قصد جان کند

دشمن آن نبود که خود جان می کند

نیست خفاشک عدو آفتاب

او عدو خویش آمد در حجاب

تابش خورشید او را می کشد

رنج او خورشید هرگز کی کشد

دشمن آن باشد کزو آید عذاب

مانع آید لعل را از آفتاب

مانع خویشند جملهٔ کافران

از شعاع جوهر پیغامبران

کی حجاب چشم آن فردند خلق

چشم خود را کور و کژ کردند خلق

چون غلام هندوی کو کین کشد

از ستیزهٔ خواجه خود را می کشد

سرنگون می افتد از بام سرا

تا زیانی کرده باشد خواجه را

گر شود بیمار دشمن با طبیب

ور کند کودک عداوت با ادیب

در حقیقت ره زن جان خودند

راه عقل و جان خود را خود زدند

گازری گر خشم گیرد ز آفتاب

ماهیی گر خشم می گیرد ز آب

تو یکی بنگر کرا دارد زیان

عاقبت که بود سیاه اختر از آن

گر ترا حق آفریند زشت رو

هان مشو هم زشت رو هم زشت خو

ور برد کفشت مرو در سنگ لاخ

ور دو شاخستت مشو تو چار شاخ

تو حسودی کز فلان من کمترم

می فزاید کمتری در اخترم

خود حسد نقصان و عیبی دیگرست

بلک از جمله کمیها بترست

آن بلیس از ننگ و عار کمتری

خویش را افکند در صد ابتری

از حسد می خواست تا بالا بود

خود چه بالا بلک خون پالا بود

آن ابوجهل از محمد ننگ داشت

وز حسد خود را به بالا می فراشت

بوالحکم نامش بد و بوجهل شد

ای بسا اهل از حسد نااهل شد

من ندیدم در جهان جست و جو

هیچ اهلیت به از خوی نکو

انبیا را واسطه زان کرد حق

تا پدید آید حسدها در قلق

زانک کس را از خدا عاری نبود

حاسد حق هیچ دیاری نبود

آن کسی کش مثل خود پنداشتی

زان سبب با او حسد برداشتی

چون مقرر شد بزرگی رسول

پس حسد ناید کسی را از قبول

پس بهر دوری ولیی قایمست

تا قیامت آزمایش دایمست

هر که را خوی نکو باشد برست

هر کسی کو شیشه دل باشد شکست

پس امام حی قایم آن ولیست

خواه از نسل عمر خواه از علیست

مهدی و هادی ویست ای راه جو

هم نهان و هم نشسته پیش رو

او چو نورست و خرد جبریل اوست

وان ولی کم ازو قندیل اوست

وانک زین قندیل کم مشکات ماست

نور را در مرتبه ترتیبهاست

زانک هفصد پرده دارد نور حق

پرده های نور دان چندین طبق

از پس هر پرده قومی را مقام

صف صف اند این پرده هاشان تا امام

اهل صف آخرین از ضعف خویش

چشمشان طاقت ندارد نور بیش

وان صف پیش از ضعیفی بصر

تاب نارد روشنایی بیشتر

روشنایی کو حیات اولست

رنج جان و فتنهٔ این احولست

احولیها اندک اندک کم شود

چون ز هفصد بگذرد او یم شود

آتشی که اصلاح آهن یا زرست

کی صلاح آبی و سیب ترست

سیب و آبی خامیی دارد خفیف

نی چو آهن تابشی خواهد لطیف

لیک آهن را لطیف آن شعله هاست

کو جذوب تابش آن اژدهاست

هست آن آهن فقیر سخت کش

زیر پتک و آتش است او سرخ و خوش

حاجب آتش بود بی واسطه

در دل آتش رود بی رابطه

بی حجاب آب و فرزندان آب

پختگی ز آتش نیابند و خطاب

واسطه دیگی بود یا تابه ای

همچو پا را در روش پاتابه ای

یا مکانی در میان تا آن هوا

می شود سوزان و می آرد بما

پس فقیر آنست کو بی واسطه ست

شعله ها را با وجودش رابطه ست

پس دل عالم ویست ایرا که تن

می رسد از واسطهٔ این دل بفن

دل نباشد تن چه داند گفت و گو

دل نجوید تن چه داند جست و جو

پس نظرگاه شعاع آن آهنست

پس نظرگاه خدا دل نه تنست

بس مثال و شرح خواهد این کلام

لیک ترسم تا نلغزد وهم عام

تا نگردد نیکوی ما بدی

اینک گفتم هم نبد جز بی خودی

پای کژ را کفش کژ بهتر بود

مر گدا را دستگه بر در بود